Oma's huisvlijt

10 jaar geleden was ik zwanger. Mijn oma was in de wolken: haar eerste achterkleinkind! Er moest dus een sprei gehaakt worden, want al haar kinderen en kleinkinderen kregen een gehaakte sprei. Ik kreeg een stapel patroonboekjes mee naar huis en mocht kiezen.

Dat heeft ze geweten... Mijn oma draaide haar hand niet om voor het haken van een sprei, maar deze kleindochter maakte het haar wel heel moeilijk. Ik koos namelijk een sprei van gehaakte bloemen. Heel veel gehaakte bloemen.

Ze heeft het nooit tegen me gezegd, maar later hoorde ik wel dat ze niet blij was met mijn keuze. Maar mijn oma zou mijn oma niet zijn als ze niet tóch de gewilde sprei zou haken voor "de kleine puk". "Niet lullen, maar haken", zoiets zal ze wel gedacht hebben, mijn oma kennende. Ze maakte wel een deal met mijn moeder: "Ik haak die bloemen, maar jij naait ze aan elkaar!".

Zo gezegd, zo gedaan. Megan werd op 5 maart 2002 geboren en toen had oma 171 bloemen gehaakt. Mijn moeder naaide er alvast 30 aan elkaar, dan had "de kleine puk" alvast een sprei voor in het wiegje. Later naaide ze er nog eens 39 aan elkaar. Dan had "de iets grotere puk" een sprei voor het ledikantje.

Die andere 102 bloemen... die bleven in een tasje zitten. Want hoe gaat dat, na een paar bloemen heb je het wel gezien. En, laten we eerlijk zijn: mijn moeder maakt lange werkweken in het familiebedrijf. De sprei voor een 1 persoons bed is er nooit gekomen.

Megan is inmiddels bijna 10, de wieg en het ledikantje zijn al lang geschiedenis. Mijn oma niet, die leeft nog steeds! 94 jaar inmiddels.

Vandaag nam ik de 2 lappen en de 102 losse bloemen mee. Mijn doel: alle bloemen aan elkaar naaien en met sprei en een bos bloemen naar oma om haar te laten zien waar ze 10 jaar geleden zo lang voor heeft gehaakt.

Dankuwel oma...


edit: lees hier het vervolg!